سیصد و شصت و پنج روز

نگاهش به سبزه عید  که افتاد رفت توی فکر ...

لحظاتی گذشت ...

وقتی سرش رو بالا آورد و فهمید که دارم با تعجب نگاش میکنم لبخند تلخی زد.

گفتم توی سبزه ها چی دیدی که رفتی تو فکر ؟!

کمی سکوت کرد و گفت : به این دونه  های سبز شده نگاه کن ...

چند روز آب و غذا و نور خورشید خوردند و رشد کردند ...

گفتم خب

گفت : سیصد و شصت و پنج روز از خدا عمر گرفتیم و آب و غذا و فلک در اختیارمون بود ؛ میترسم رشد که نکرده باشم هیچ ؛ افت هم کرده باشم .

دونه ای که نخواد رشد کنه؛ هرچقدر آب و آفتاب بهش بدی فقط بیشتر میگنده ...

 یا مَنْ لَهُ الدُّنْیا وَالْآخِرَةاِرْحَمْ مَنْ لَیْسَ لَهُ الدُّنْیا وَالْآخِرَة ....

الهی العفو